Wielu z nas przekłada obowiązki na później i zazwyczaj wykonuje je w ostatniej chwili. Nie chcemy podejmować decyzji ani konfrontować się z trudnymi lu wymagającymi sytuacjami. Boimy się leku przed nieznanym i przede wszystkim porażki.

Oto 3 kroki, które pozwolą Ci osiągnąć wymarzone cele
1. Nie skupiaj się na negatywach i problemach. To właśnie negatywne podejście i szuanie wad i problemów sprawia, że popadamy w prokrastynacje.

2. Boisz się porażki, więc nie próbujesz działać. Bardzo często boimy się konfrontacji z tym, co nieznane, co powoduje u nas lęk. Z pozoru proste czynności z czasem wydają się bardzo trudne i wymagające. Prokrastynacja bardzo często towarzyszy perfekcjonistom, którzy chcą zrobić wszystko idealnie. Pamiętaj, im wcześniej zaczniesz pracę, tym będziesz miał więcej czasu na jej ulepszenie.

3. Dekoncentracja. Pamiętasz te momenty, gdy zaczynasz czytać książkę i po pewnym czasie orientujesz się, że zamiast śledzić opisaną historię, rozmyślasz o tym, co jeszcze musisz zrobić? Problemy z koncentracją dotyczą coraz większej liczby osób dorosłych, jak i dzieci. Przed przystąpieniem do pracy przygotuj sobie wygodne miejsce, zaparz ulubioną herbatę lub naszykuj szklankę wody. Jeśli masz możliwość, to spróbuj wcześniej skończyć inne czynności, by nie zaprzątały Ci głowy.

O wiele łatwiej jest robić małe kroki, niż wielkie skoki, więc podziel swoją pracę na mniejsze części, a gwarantujemy, że wykonanie ich będzie dawało Ci poczucie pełnienia, przybliżając Cię do wyznaczonego celu.

Każdy człowiek przeżywa codziennie całe spektrum emocji, z którymi nie zawsze potrafi sobie poradzić.  Emocje te są bowiem czasem trudne do rozpoznania i zaakceptowania. Określają co jest dla nas korzystne, a co zagrażające, co obojętne, a co niezmiernie ważne. Człowiek, który wie, co czuje i rozumie reakcje własnego ciała na różne emocje, potrafi zachowywać się w sposób adekwatny do sytuacji. Lepiej rozumie także innych ludzi, którzy również przeżywają i okazują emocje.
Problem może stanowić natomiast fundamentalna kwestia, czyli jak te emocje rozpoznać?

Nazywanie swoich uczuć i emocji

Pod koniec lat 60-tych badania wykonane na członkach plemienia Fore, zamieszkującego Papuę Nową Gwineę wykazały, że podstawowe emocje są determinowane biologicznie oraz uniwersalne, czyli wyrażane i odbierane tak samo w każdej kulturze. Gdy odpowiedzialny za to badacz i psycholog, Paul Ekman zaprezentował ludziom, którzy nigdy wcześniej nie mieli styczności z zachodnią cywilizacją, zdjęcia ukazujące twarze Amerykanów, wyrażające sześć podstawowych emocji, okazało się, że członkowie plemienia rozpoznają je wszystkie bez większego problemu . Podstawowe emocje, które opisał to: złość, strach, smutek, radość, zniesmaczenie oraz zaskoczenie. Emocje te są zatem emocjami ponadkulturowymi, pozostałe zaś wytworem kulturowego doświadczenia.
Im częściej będziesz starał się nazywać to, co czujesz, tym łatwiej będzie Ci te uczucia rozpoznawać
i interpretować. Staraj się analizować wszystko to, co wywołuje u Ciebie konkretne emocje.
Co najszybciej może wprowadzić Cię w zły lub dobry nastrój oraz jakie zachowania temu towarzyszą?

Czy i kiedy kontrolowanie emocji się sprawdza?

Emocje często pojawiają się nieoczekiwanie, wyprzedzając nasze myśli, są jednak nieodzowne i spełniają ważne funkcje: informują, mobilizują i umożliwiają komunikację. Należy pamiętać o tym, że reakcje emocjonalne są zwykle dostosowane do wymagań środowiska, pozwalając nam na skuteczne działanie, zatem próba kontroli tychże emocji nie przyniesie nam żadnych profitów. Zdarzają się jednak sytuacje,
w których emocje prowadzą do zachowań sprzecznych z naszymi potrzebami i celami. O ile strach wywołany piskiem hamującego samochodu sprawia, że uciekamy przed realnym zagrożeniem, o tyle ucieczka wywołana strachem przed wystąpieniem publicznym w ostatecznym rozrachunku raczej utrudni, niż ułatwi nam życie. W sytuacjach, gdy pojawiają się emocje, a my nie chcemy dać im się porwać, należy kontrolować napięcie i nie dopuszczać do powstawania sytuacji konfliktowych.

Czy umiejętność rozpoznawania emocji może się przydać w codziennym życiu?

Znając swoje emocje, możemy spojrzeć na siebie z pewnego dystansu i ocenić, czy akceptujemy swoje odczucia i czy chcemy się nimi dzielić z innymi. Otwarte mówienie o uczuciach pozwala nawiązać głęboki, szczery kontakt z ludźmi. Ci, którzy wiedzą, co czują i nie boją się o tym rozmawiać, są lepiej rozumiani, potrafią szybciej dojść do porozumienia. Rozumiejąc swoje uczucia, możemy sprawować nad nimi lepszą kontrolę, jeśli zajdzie taka potrzeba. Da nam to możliwość lepszego poznania samego siebie, a to przełoży się na poczucie siły i napędzi nas do działania.

Nowe miasto, nowe życie! Ale czy lepsze? Wyjeżdżając na studia, zostawiasz przyjaciół. Zaczyna się nowy okres. Okres imprez z nowymi znajomymi, wspólnego przygotowywania się do sesji, narzekania na profesorów, wysoki czynsz i szukania pierwszych prac. W wirze codziennych zajęć, zapominasz o starych przyjaciołach. Później studia się kończą, Twoja ekipa rozjeżdża się w poszukiwaniu szczęścia. I znów zostajesz w punkcie wyjścia – samotny. Nawet jeśli na początku często smsujecie, rozmawiacie na messengerze czy przez telefon. Z czasem ten kontakt powoli zanika. Odzywacie się coraz rzadziej. W końcu wysyłacie sobie życzenia na święta i urodziny. Coraz bardziej czujesz się samotna. Brakuje Ci kogoś, z kim mogłabyś pogadać, wyskoczyć na zakupy, do kina czy wspólnie wypić wino. W końcu nie jesteś samotną wyspą!

Dlaczego tak się dzieje?

Dlaczego tak się dzieje? Przecież nie siedzisz zamknięta w czterech ścianach. Pracujesz. A w pracy są też inni ludzie. Uczęszczasz na siłownię, kurs językowy i ostatecznie nie wszyscy znajomi ze studiów wyjechali!

Przyjaźń trzeba pielęgnować

Natłok codziennych obowiązków, zmęczenie i ciągły brak czasu zrobili swoje. Sięgnij pamięcią wstecz. Albo przewertuj swoje wiadomości w telefonie i na messengerze i sprawdź, ile razy odwołane zostały spotkania z przyjaciółmi? Ile razy to Ty nie miałaś chęci ruszyć się z domu po ciężkim dniu w pracy? Tak. Przyjaźń jest jak roślina. Wymaga pielęgnacji. Trudno ją pielęgnować na odległość. Chcesz utrzymać trwałe relacje z innymi ludźmi? Musisz czasem stoczyć wewnętrzną walkę sama z sobą i ruszyć tyłek. Warto czasem zaprosić koleżanki do siebie. Pierwszej napisać SMS, zadzwonić, okazać zainteresowanie, a gdy trzeba – empatię. Wyjść z inicjatywą.

Inne miasto

Powiesz – ok! A co w przypadku, kiedy przeprowadziłaś się do innego miasta? Kiedy nie ma w pobliżu żadnej życzliwej Ci duszy? Przypomnij, sobie jak łatwo w dzieciństwie nawiązywałaś nowe znajomości. Wystarczyło pożyczyć łopatkę dziecku w piaskownicy, albo pozwolić ściągnąć na kartkówce sąsiadce. Bez skrępowania podchodziłaś do nowej osoby i prosto z mostu mówiłaś: cześć! Jestem Kasia, a Ty jak masz na imię? Chcesz siedzieć ze mną w ławce?

Co się zmieniło od tamtego czasu? Gdzie się podziała ta swoboda i bezpośredniość? Dlaczego w podobny sposób nie postąpisz z ludźmi z Twojego otoczenia? Powiesz: „już nie jestem małą dziewczynką. Nie jestem tak przebojowa i pewna siebie jak niektórzy”. A tak naprawdę. jak w tej piosence Aliny Janowskiej: chciałabyś, a boisz się. Piekielnie boisz się odrzucenia.

Pokonaj strach

Może czas przestać się bać? Życie jest zbyt krótkie, aby rządził nim strach. Szukaj ludzi podobnych do siebie. Uśmiechaj się, bądź życzliwa i pomocna. Bądź optymistką. Zagadaj do kolegi z pracy, do sąsiadki obok na kursie czy siłowni. Zwykłe, bezinteresowne „jak Ci minął weekend?” wystarczy, aby przełamać pierwsze lody i może stać się początkiem bardzo ciekawej rozmowy, a w konsekwencji relacji.

PODKREŚLAM: DBAJ O RELACJE!

Tylko pamiętaj przenieść ją na grunt prywatny i pielęgnować. Warto wygospodarować jeden dzień w tygodniu dla swoich przyjaciół. I nie zapominać o odpisywaniu na SMS-y oraz oddzwanianiu :).